วันนี้ไม่มีแม่

เนื้อเรื่อง

“แม่คะหนูอยากได้เสื้อตัวใหม่จัง แม่ซื้อให้หนูได้ไหม” เด็กสาวบอกกับแม่ในวันหนึ่ง

ในขณะที่แม่ของเธอกำลังง่วนอยู่กับการถักนิตติ้งรูปแบบใหม่ที่แสนยุ่งยากอยู่

แม่เงียบไม่มีเสียงตอบรับใดๆ แม่คงยังไม่ได้ยินเธอบอกกับตัวเอง

“แม่เลิกถักได้แล้วไอ้นิตต้งนิตติ้งอะไรนั้นหนะ ความดันยิ่งไม่ดีอยู่เดี๋ยวก็หน้ามืดอีกหรอก”

เด็กสาวเตือนด้วยความเป็นห่วง เพราะบ่อยครั้งที่แม่ของเธอเป็นลมเพราะหน้ามืด

“แล้วไหมพรมที่ให้ไปซื้อหนะอยู่ในตู้ข้างเตียงแม่นะ”

“ถ้าสีไม่ถูก ก็รอหนูกลับมาก่อนแล้วค่อยไปซื้อให้ อย่าไปซื้อเอง ออกไปมันอันตราย”

เสียงเก้าอี้เอี๊ยดอ๊าด แม่คงลุกจากกองไหมพรมแล้ว นี่ก็เกือบเย็นแม่คงจะไปทำกับข้าว

“ของในครัวก็เหมือนกัน หมดแล้วก็บอกหนูเดี๋ยวไปซื้อให้ แม่ไปเองเดี๋ยวหลงทางอีก”

มันก็จริงทั้งๆที่แม่อายุแค่สี่สิบต้นๆ กลับมีความจำแย่กว่าทวดอายุเก้าสิบของเธอเสียอีก

คิดถึงทวดก็นึกขึ้นมาได้ ทุกๆวันสงกรานต์ครอบครัวเธอจะไปเยี่ยมทวดที่ต่างจังหวัด

“แม่ สงกรานต์ปีนี้ไปเยี่ยมคุณทวดรึเปล่า” เธอถามทั้งๆที่รู้ว่าต้องไปอยู่แล้ว

“ปีนี้ให้พ่อลางานวันจันทร์สิ แล้วออกเดินทางเย็นวันเสาร์เลย รถยังไม่เยอะหรอก”

“ปีที่แล้วออกจากบ้านช้าไปหน่อยรถเยอะมากเลย รำคาญแทบแย่”

ห้าโมงเย็นแล้ว พ่อคงจะกำลังออกจากออฟฟิศ แล้วพยายามนำรถมาให้ถึงบ้านเร็วที่สุด

ทันใดนั้นการกระทำทุกอย่างของเธอก็หยุดชงักลงด้วยเสียงมอเตอร์ไซต์แว๊น

“ไอ้พวกนี้มันจริงๆเลย สาธุถ้าสิ่งศักสิทิ์มีจริงขอให้มันตายโค้งหน้าเพี้ยง”

เมื่อสิ้เสียงไอ้แว้นซิ่งก็ส้นเสียงจากในครัว แม่คงตกใจมากก็แหงหละ...

“ไม่เป็นไรหรอกแม่ แม่อยู่ในบ้านแล้วไม่มีใครทำอะไรแม่หรอก”

เสียงในครัวก็ยังคงเงียบอยู่ แม่คงตกใจไปจริงๆ

ก็คนที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนั้นมาคงจะช็อกกันทุกคน...

“แม่ แล้วเรื่องเสื่อหนูหละ ตกลงว่าไง”

เธอเดินไปดูในครัว แม่ไม่อยู่แล้ว

“แม่..แม่อยู่ไหนหนะ ออกมาเถอะ ไม่มีใครทำอะไรแม่หรอก”

เธอเดินไปหลังบ้านผ่านประตูทางห้องครัว

ที่หลังบ้าน.........ไม่อยู่   หรือว่าจะหลบบนห้อง

เธอเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน

ประตูห้องแม่กับพ่อปิดอยู่

เมื่อแง้มประตูเข้าไป........ไม่มี

เธอพยายามมองไปทั่วห้อง

แต่ไม่พยายามมองบนหลังตู้ข้างเตียงเพราะมีบางอย่างที่ทำร้ายจิตใจเธออยู่

หรือจะอยู่ในห้องน้ำเธอคิดในใจ

เธอเดินลงบันไดไปชั้นล่าง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เธอเคาะประตูห้องน้ำเรียกแม่

“แม่ แม่คะอยู่ในห้องน้ำรึเปล่า”....เงียบไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

“แม่ค่ะ ถ้าแม่ไม่ตอบหนูจะเปิดเข้าไปละน่ะ”

เธอหมุนลูกบิดประตู...ประตูไม่ได้ล็อก...กลิ่นน้ำยาห้องน้ำ!....แม่!!!

“แม่!!!” เธอตะโกนสุดเสียงเพราะกลัวว่าแม่จะทำอะไรลงไปแต่ก็ไม่...

ไม่มีใครในห้องน้ำ มีเพียงแค่ขวดน้ำยาล้างห้องน้ำกลิ้งอยู่ข้างชักโครก

“ใครทำหกว่ะ” เธอคิดในใจ หรือว่าแม่จะทำหก

“แม่ แม่ แม่อยู่ไหนหนะ แม่ออกมาเถอะหนูเป็นห่วงนะแม่”

เธอร้องเรียกแม่เสียลั่นบ้าน ไม่ชาสิ ลั่นซอยเลยมากกว่า

เธอเดินตามหาแม่ทั้งในบ้าน รอบบ้าน ออกไปชะเง้อถนนหน้าบ้าน

ไม่มีไม่มี แม่อยู่ไหน!!!

เสียงรถดังมาแต่ไกล รถพ่อ พ่อกลับมาแล้ว ต้องบอกพ่อ

เธอวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้านแต่...

โครม ตึง เพล้ง

“เชรี่ยเอ้ย” เธอสบถกับตัวเอง

ทำไมเดินไม่ระกวังนะ

สะดุดโต๊ะไม่พอยังทำแจกันตกแตกอีก ใบนี้แม่หวงมากซะด้วยสิ

รู้สึกว่าพ่อจะยังหยุดรถอยู่หน้าบ้าน คงคุยกับป้าข้างบ้านอยู่ละสิ

เธอไม่ชอบป้าคนนี้เลย ชอบมองเธอแปลกๆ

โดยเฉพาะหนึ่งเดือนให้หลังมานี่มองเหมือนสมเพชเวทนายังไงก็ไม่รู้

นี่คงจะพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับเธอให้พ่อฟังอีกละสิ

เธอพยายามยันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบากและวิ่งไปหาพ่อที่หน้าบ้าน

พอดีกับที่พ่อลงมากจากรถ เธอรีบวิ่งไปหาพ่อ

“พ่อ พ่อค่ะ แม่หายแม่หายไป” เธอพูดรัวเร็ว แถมทำหน้าเลิ่กลั่ก

“แพม แพมฟังพ่อนะแม่เขาไม่ได้หายไป แม่เขายังอยู่ในใจเราเสมอนะลูก”

พ่อกอดเธอพลางร้องไห้ ทำไม ทำไมพ่อเป็นแบบนี้

แม่หายตัวไปนะ ทำไมพ่อไม่ไปตามหาแม่

ทำไมพ่อไม่ไปแจ้งความ ทำไม...

 

 

ภูมิไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทำไมลูกสาวเขาต้องมาเป็นแบบนี้

ที่สำคัญมาเป็นเอาตอนที่เขาต้องการกำลังใจมากที่สุดเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วภรรยาเขาเสียชีวิต

มันไม่ใช่การตายธรรมดาสามัญทั่วไป

แต่ภรรยาเขาถูกมอเตอร์ไซต์แว๊นชนขณะที่ออกไปตลาด

ทั้งๆที่เธอไม่เคยออกไปตลาดเลย

แต่เพราะเธอต้องการจะทำอาหารเซอร์ไพร้เขาเท่านั้นเอง

เธอเป็นคนเก่งการบ้านการเรือน

แต่เสียที่มีโรคประจำตัวคือความดันต่ำ

และอีกอย่างหนึ่งก็คือเป็นคนสมาธิสั้นทำอะไรนานๆไม่นาน

แต่มีสิ่งเดียวที่เธอทำได้นานคือถักนิตติ้งเพราะมันเคยเป็นของขวัญวาเลนไทน์แรกของทั้งคู่

ทุกปีเขาและเธอจะต้องไปเยี่ยมยายของเธอที่ต่างจังหวัดในทุกวันสงกรานต์

แต่ปีนี้....

ตั้งแต่เธอเสียไปเขาก็ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอด

มันก็คงไม่ได้หนักหนาเท่าไรหากลูกของเขาไม่มีอาการทางจิตบ่อยๆ

ตั้งแต่หนึ่งเดือนที่ผ่านมาลูกของเขาบอกว่าแม่หายตัวไปจากบ้าน

ทุกวันที่เขากลับมาจากทำงานก็ต้องมาปลอบลูกว่าแม่ยังอยู่ในใจเสมอ

ปลอบจนเธอเลิกร้องและหลับไป เป็นอย่างนี้ทุกวัน

ทำไมกัน ทำไมลูกถึงเป็นอย่างนี้หละแพม....